Występowanie : Ojczyzną chomika syryjskiego jest Azja Mniejsza, gdzie zamieszkuje on tereny pustynne i półpustynne, można go spotkać też na polach zbożowych. Złocista barwa futra (stąd nazwa łacińskaauratus – złocisty) utrudnia obserwowanie tego gryzonia na wolności, przez co mało wiadomo o jego biologii i zachowaniu.
WYGLĄD : Ciało chomika syryjskiego jest walcowate, osiąga długość 15–18 cm i masę ciała 100–170 g. Ogon osiąga rozmiary 10–15 mm. Nogi ma krótkie, silne i przystosowane do długich biegów. Łapy są nieowłosione, przednie mają 4 wykształcone palce, kciuk jest zredukowany do małego wyrostka. Tylne łapy mają 5 palców i wyposażone są w zgrubienia na podeszwach ułatwiające wspinanie się. Chomiki posiadają krótkie nieowłosione ogony, swym kształtem zbliżone do ogona niedźwiedzia. Charakterystyczną cechą są torby policzkowe, służące przede wszystkim do gromadzenia i transportu pokarmu. Chomik może ich użyć także do przenoszenia młodych, a gdy wypełni je powietrzem – do utrzymania się na wodzie[potrzebne źródło]. Chomiki oznaczają terytorium za pomocą gruczołów zapachowych; u chomika syryjskiego położone są one na bokach ciała w pobliżu tylnych odnóży. Chomiki mają duże wypukłe oczy, charakterystyczne dla zwierząt aktywnych o zmierzchu i nocą. W dzień nie widzą zbyt ostro. Podczas poszukiwania pożywienia posługują się świetnym węchem, który służy im także do oceny jakości pokarmu. Chomiki mają bardzo dobry słuch. Słyszenie ułatwiają duże i dobrze rozwinięte małżowiny uszne, które podczas snu zwierzę kuli i przyciska, aby ciasno przylegały do głowy. Chomikowi w orientacji pomagają wibrysy – długie włosy czuciowe. Chomiki, jak wszystkie gryzonie, posiadają bezkorzeniowe, stale rosnące siekacze. Tętno chomika uzależnione jest od pory dnia i wynosi 380–412/min, wykonuje około 75 oddechów/min, a rektalna temperatura ciała osiąga 36,3–37,5 °C. Może mieć krótką, rzadziej długą sierść.
Budowa i wygląd
Różnorodność ras psów, zarówno pod względem budowy jak i usposobienia, była obiektem badań m.in. grupy międzynarodowych naukowców z uniwersytetów Utah i brytyjskiego Waltham Center for Pet Nutrition, które należą do korporacji Mars, będącej producentem karmy dla psów. Otrzymane wyniki badań odkryły, że cechy fizyczne jak i charakterologiczne są zależne od genotypu. Badania koncentrowały się na wyszukiwaniu niewielkich różnic w materiale genetycznym, tak zwanych polimorfizmów pojedynczego nukleotydu.
W literaturze kynologicznej są przytaczane systemy identyfikacji ras, które mogą być oparte m.in. na kryteriach ich użytkowości lub na cechach wyglądu zewnętrznego. David Alderton (także Anna Maria Krämer) prezentuje podział ras psów ze względu na ich wzrost oraz masę ciała. Wymiary te, w zależności od rasy, wahają się od. ok. 25 cm do nawet ok. 1 metra wysokości w kłębie. Masa ciała psów jest rozpięta w granicach od 1 kg do ok. 100 kg. David Alderton wprowadza także ogólne rozróżnienie ras psów ze względu na:
kształt głowy, gdzie wyróżnia trzy podstawowe kategorie:
1. psy okrągłogłowe, głównie zaliczane są tu rasy posiadające krótkie kufy (jak u rasy Cavalier King Charles Spaniel)
2. psy długogłowe, z wydłużonymi kufami (np. Whippet)
3. psy o kształcie głowy kwadratowym, o mocnych i krótkich szczękach (np. takich jak u Bullmastiffa)
typ uszu, gdzie są wyszczególnione:
1. uszy długie (jak u rasy Bloodhound)
2. uszy krótkie (terier czeski), do których zaliczane są uszy łamane, czyli charakterystycznie wywinięte do przodu, tak jak występuje to np. u foksteriera krótkowłosego lub u owczarka szkockiego długowłosego
3. uszy stojące (tego typu uszy występują np. u husky syberyjskiego)
długość sierści, gdzie rasy psów są podzielone na trzy grupy:
1. psy długowłose
2. psy krótkowłose
3. psy szorstkowłose
Istnieją rasy, w których występują odmiany psów o wszystkich trzech wariantach długości szaty (np. wyżeł niemiecki, jamnik), częściej jednak występuje któryś z wariantów w postaci dominującej (liczniejszej), preferowanej przez hodowców, na przykład z powodu lepszej użytkowości rasy o konkretnej długości włosa w określonych warunkach środowiskowych. Powyższy podział nie uwzględnia występowania ras psów całkowicie nieowłosionych (jak np. nagi pies peruwiański) lub częściowo owłosionych (jak np. chiński grzywacz).
W literaturze kynologicznej są przytaczane systemy identyfikacji ras, które mogą być oparte m.in. na kryteriach ich użytkowości lub na cechach wyglądu zewnętrznego. David Alderton (także Anna Maria Krämer) prezentuje podział ras psów ze względu na ich wzrost oraz masę ciała. Wymiary te, w zależności od rasy, wahają się od. ok. 25 cm do nawet ok. 1 metra wysokości w kłębie. Masa ciała psów jest rozpięta w granicach od 1 kg do ok. 100 kg. David Alderton wprowadza także ogólne rozróżnienie ras psów ze względu na:
kształt głowy, gdzie wyróżnia trzy podstawowe kategorie:
1. psy okrągłogłowe, głównie zaliczane są tu rasy posiadające krótkie kufy (jak u rasy Cavalier King Charles Spaniel)
2. psy długogłowe, z wydłużonymi kufami (np. Whippet)
3. psy o kształcie głowy kwadratowym, o mocnych i krótkich szczękach (np. takich jak u Bullmastiffa)
typ uszu, gdzie są wyszczególnione:
1. uszy długie (jak u rasy Bloodhound)
2. uszy krótkie (terier czeski), do których zaliczane są uszy łamane, czyli charakterystycznie wywinięte do przodu, tak jak występuje to np. u foksteriera krótkowłosego lub u owczarka szkockiego długowłosego
3. uszy stojące (tego typu uszy występują np. u husky syberyjskiego)
długość sierści, gdzie rasy psów są podzielone na trzy grupy:
1. psy długowłose
2. psy krótkowłose
3. psy szorstkowłose
Istnieją rasy, w których występują odmiany psów o wszystkich trzech wariantach długości szaty (np. wyżeł niemiecki, jamnik), częściej jednak występuje któryś z wariantów w postaci dominującej (liczniejszej), preferowanej przez hodowców, na przykład z powodu lepszej użytkowości rasy o konkretnej długości włosa w określonych warunkach środowiskowych. Powyższy podział nie uwzględnia występowania ras psów całkowicie nieowłosionych (jak np. nagi pies peruwiański) lub częściowo owłosionych (jak np. chiński grzywacz).
Wiek psa
Wiek psa określa się m.in. po oględzinach stanu uzębienia oraz ilości siwych włosów na głowie. U psów w wieku ok. 7 lat są widoczne starcia na kłach oraz siekaczach, w 10, 12 roku życia następuje wypadanie zębów.
Według Kazimierza Ściesińskiego zestawienie porównawcze wieku psa w stosunku do człowieka przedstawia się następująco:
Według Kazimierza Ściesińskiego zestawienie porównawcze wieku psa w stosunku do człowieka przedstawia się następująco:
| Pies | Człowiek |
| 6-mcy | 10 lat |
| 2 lata | 24 lata |
| 5 lat | 36 lata |
| 10 lat | 56 lat |
| 14 lat | 72 lata |
| 17 lat | 84 lata |
| 18 lat | 88 lat |
| 20 lat | 96 lat |
Budowa ryby
Barwa
Nie jest cechą przypadkową, na stronie grzbietowej ciała przeważają kolory szrozielonkawe, czyniąc rybę słabo widoczną od góry, od spodu białawe, co chroni ją przed wzrokiem drapieżnika. W skórze znajdują się cztery rodzaje komórek barwnikowych: melanofory, lipofory, allofory i guanofory. , pierwsze trzy odpowiadają za barwę żółtą,, czerwona, niebieską i zieloną, ostatni za białą. Dzięki unerwieniu i hormonom, które kontrolują wydzielanie komórek barwnikowych, wiele ryb może zmieniać odcień skóry nawet w ciągu kilku sekund.
Wzrok
Czy ryba nas widzi? Gałka ryb jest lekko spłaszczona kulą, ryby są krótkowidzami, bardzo dobrze widzą na odległość ok 1 metra, ale przy czystej wodzie i akomodacji mogą rozróżniać przedmioty nawet do odległości 12 metrów. W optymalnych warunkach ryba widzi w wodzie nie gorzej od niejednego człowieka na lądzie, choć na ostrość jej widzenia wpływa kąt padania do wody i odbicia promieni słonecznych, zmętnienie wody, falowanie, roślinność, w zimie zaś grubość pokrywy lodowej.Z wody na brzeg ryba patrzy jak z ciemnego pokoju na jasno oświetloną ulicę i przy gładkiej powierzchni tafli może obserwować wędkarza na brzegu.Wszystkie ryby słodkowodne rozróżniają kolory, ale nie rozróżniają odcieni, – dlatego przynęty powinny mieć kolor zdecydowany. Natomiast strój wędkarza musi być raczej dostosowany do otaczającej przyrody, bo kolorowy łowca działa na ryby jak przysłowiowa płachta na byka.
Zmysł smaku
Często się zdarza, ze ryba bierze przynętę i wypluwa. Impulsem są tutaj komórki smakowe zgrupowane w jamie glebowej, na głowie a niekiedy nawet na skórze. Najdokładniej ryby rozróżniają substancje słodkie i gorzkie, ale w ciągu swojego życia przyzwyczajają się do wielu subtelnych smakówNos ryby to dwa dołki miedzy okiem a końcem pyska. Przez otworek przepływa woda, jej skład chemiczny rejestrowany jest przez pofałdowany nabłonek nerwowy w postaci impulsu zapachowego. Przynęta, więc nie tylko musi być smaczna, ale mieć określony zapach.
Słuch
Ryba dokładnie rozróżnia dźwięki. Narząd słuchu umieszczony jest w tylnej części mózgoczaszki i składa się z trzech półkolistych przewodów, oraz woreczka z kamykiem słuchowym. Ryby reagują na różne dźwięki – mormyszka imituje dźwięk małych jazgarzy i okoni pobierających pokarm, łososiowate reagują na dźwięki przypominające brzęczenie owadów, suma wabi dźwięk wydawany przez pustą szklankę odwrócona do góry dnem i uderzanie nią o powierzchnie wody, miętus reaguje na dźwięk wydawany przez uderzające o siebie dwie błystki wahadłowe.
Pęcherz pławny
Jest to narząd umożliwiający rybie zanurzenie, a także reagujący na zmiany ciśnienia. Kiedy ciśnienie rośnie ryby wędrują w głąb toni , a gdy zmniejsza ryby sa bliżej powierzchni. Ryby źle tolerują wahania ciśnienie, dlatego najlepiej biorą przy ustabilizowanym tym parametrze.
Linia boczna
Jeden z najbardziej czułych organów, dzięki niej duże i małe ryby odbierają precyzyjnie mikrofale informujące o każdej zmianie w środowisku. Każdy otworek linii jest ujściem na zewnątrz malutkiego kanalika wypełnionego śluzem, który wpada do dużego kanału, wewnątrz którego znajdują się grupy komórek czuciowych połączonych z nerwem błędnikowym. Tutaj tkwi tajemnica błystek wirowych czy wahadłowych, które wysyłają w wodzie określone mikrofale i stanowią podstawowy sygnał do ataku dla drapieżnika.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz